યુદ્ધના શસ્ત્રો વડે વિરુદ્ધ દળના જવાનો અને મોટી સેનાઓ સાથે લડવા માટે વપરાય છે. યુદ્ધ હિંમતથી લડવામાં આવે છે, બહાદુરીથી લડવામાં આવે છે.
ભારતીય સેનાએ ઘણા પ્રસંગોએ સાબિત કર્યું છે કે જ્યારે હિંમત વધારે હોય અને લોહીમાં જીતવાની હિંમત હોય તો પછી શત્રુ ગમે તેટલો મજબૂત હોય તેને પરાજિત થવું જ પડે છે.
આઝાદી પછી, ભારતની સૈન્ય તાકાત એટલી મજબૂત નહોતી જેટલી તે પાકિસ્તાનમાં હતી. પાકિસ્તાનને પશ્ચિમી દેશો તરફથી આર્થિક અને તકનીકી ટેકો મળી રહ્યો હતો. જેની પાછળ તે દેશોની પોતાની મહત્વાકાંક્ષાઓ હતી.
ભારતને ઘણાં વર્ષોથી બીજા ઘણા દેશોનો સામનો કરવો પડ્યો કારણ કે ભારત વિશ્વ સમુદાયમાં જૂથવાદથી દૂર હતો. કોઈના લટકનાર બનવાને બદલે ભારતે પોતાનું રાજ્ય બનાવવાનો પ્રયાસ કર્યો.
તે સમયે, શસ્ત્રો અને સૈન્ય શક્તિના સ્તર પર ભારત પાકિસ્તાન કરતા ઘણું નબળું હતું. તેમ છતાં ભારતનો રણબંકુર પાકિસ્તાન સામે ભારતને ક્યારેય શરમજનક ન થવા દે.
ભારતીય સૈન્યના બહાદુર સૈનિકોએ પણ પોતાનો જીવ આપીને, ભારે યુદ્ધમાં વિજય મેળવ્યો અને પાકિસ્તાનના દાંત ખુલ્લા મૂકી દીધા હતા.
ભારતના બહાદુર સપૂતો એક સૌથી મહત્વપૂર્ણ નામ વીર અબ્દુલ હમીદનું છે. અબ્દુલ હમીદ ઉત્તર પ્રદેશના ગાજીપુર જિલ્લાનો રહેવાસી હતો.
1965 ના યુદ્ધમાં તેણે એકલા જ પાકિસ્તાનની 7 સેનાનો નાશ કર્યો હતો. અબ્દુલ હમીદ સાચા મુસ્લિમ હતા અને તેમના માટે દેશ ધર્મ કરતા વધારે હતો.
દેશની રક્ષા કરતી વખતે અબ્દુલ હમીદ વિરગતીને તેની બહાદુરી પર અમેરિકા પર વિશ્વાસ પણ નહોતો. પરંતુ તેણે તે કર્યું જે માત્ર ભાગ્યશાળી લોકો જ કરી શકે.